Γράφει ο Γιάννης Μπέκος
Στο χθεσινό, απίστευτο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή τριών νέων ανθρώπων και ενός παιδιού, με συγκλόνισαν ιδιαίτερα δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η ίδια η τραγικότητα του. Είδα και ξαναείδα πολλές φορές φορές το βίντεο που κατέγραψε η κάμερα απ΄ τη στιγμή της σύγκρουσης και ειλικρινά αδυνατούσα να το συλλάβω.
Δεν ξέρω πως μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους τα συναισθήματα αυτού του πατέρα, που είδε μπροστά στα μάτια του τη γυναίκα και το παιδί του να τυλίγονται στις φλόγες. Πως μπορεί, σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα να μετατραπεί η ζωή σου στην κόλαση την ίδια. Πως αισθάνονται άραγε οι γονείς των παιδιών με αυτό το τέλος;
Το δεύτερο, ήρθε αμέσως μετά, με το σχολιασμό του γεγονότος από τους χρήστες των σόσιαλ. Απ όσα διάβασα και πρόλαβα να συγκρατήσω. Από ψόφους, καρκίνους και κατάρες, μέχρι φαεινές ιδέες για «εμπάργκο στα μαγαζιά Jumbo του πατέρα του», του αμέσως δηλαδή επόμενου θύματος του περιστατικού αυτού. Και αναρωτιέμαι και απορώ και θλίβομαι, για το πόσο αδέκαστοι κριτές γινόμαστε όλοι αβίαστα για τα παιδιά των άλλων. Για το αν ήμασταν πάντα έτσι, και απλώς τα σόσιαλ έβγαλαν προς τα έξω τον χειρότερο εαυτό μας, ή αν γίναμε έτσι στα χρόνια της μιζέριας μας και μάθαμε να ζούμε με ψόφους και κατάρες.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς υπήρξαν πάντα ως εικοσάχρονα σοβαροί και μετρημένοι, πόσοι άφηναν το τιμόνι στο ένα παραπάνω ποτό και πόσοι σήκωναν εύκολα το πόδι από το γκάζι, τα επίσημα στοιχεία άλλα δείχνουν. Δεν ξέρω επίσης, πόσοι άκουγαν με προσοχή τη μαμά και το μπαμπά και έπρατταν αναλόγως. Ξέρω μονάχα ότι υπήρξα τυχερός και δεν πλήρωσα τέτοιο τίμημα για τις δικές μου απερισκεψίες, όπως και άλλοι πολλοί.
Αντιλαμβάνομαι προφανώς την συναισθηματική φόρτιση που επικρατεί όταν υπάρχουν αθώα θύματα, την θλίψη και την αδικία. Το μένος όμως δεν το καταλαβαίνω. Δεν είχαμε εδώ ένα έγκλημα με πρόθεση, είχαμε ένα δυστύχημα που κόστισε ζωές, σαφώς με ευθύνη του νεαρού όπως δείχνουν τα στοιχεία, ευθύνη που πλήρωσε και ο ίδιος με τη ζωή του. Ακόμη χειρότερα, όταν αυτό συνδέεται και αποδίδεται στην οικονομική του ευχέρεια. Θαρρείς και αλλάζει κάτι στην ιστορία το κόστος του οχήματος ή πολεμιέται το σύστημα όπως καθένας το εννοεί (αστική τάξη, πολιτική εξουσία κλπ) πάνω από τις σορούς ανθρώπων.
Είναι πολλά που μπορούμε ως κοινωνία να κάνουμε, για να μειώσουμε στο μέτρο του δυνατού τις άδικες απώλειες, πέρα απ το να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας κάθε φορά που κάτι τραγικό συμβαίνει. Και σε επίπεδο προτύπων στους νεότερους και σε επίπεδο νομοθεσίας και πρόληψης, αλλά συνήθως αδρανούμε, μέχρι την κάθε επόμενη φορά που με σιγουριά θα έρθει. Δεν περιορίζονται οι ανεύθυνες συμπεριφορές με ιντερνετική χολή, δεν βγαίνουμε στο φως με διαδικτυακές αψιμαχίες πάνω στα θύματα. Να προβληματιστούμε πρέπει, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, να συζητήσουμε, να προτείνουμε. Έχω σιχαθεί τους ψόφους , έχω σιχαθεί αυτό το νοσηρό περιβάλλον που κάναμε καθημερινότητα μας και μας βυθίζει. Ν αναπνεύσουμε θέλω λίγο καθαρότερο αέρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου