Ευτυχείτε γιατί χανόμαστε

Ωραία τα ταξίδια αλλά σαν την Πάτρα δεν έχει. Εσείς που φεύγετε ορθώς πράττετε κι εμείς που μένουμε την καλύτερη κάνουμε. Καθότι καρναβάλι και κυκλοφορούμε με κονκάρδα

"I ♥ Patras" .

Οχι δεν προσποιούμαστε. Ξεχνιόμαστε, περιφερόμενοι σε μια πόλη που πνίγεται σε χιλιάδες χρωματιστές σερμπαντίνες, latin ρυθμούς και τύπου samba χορούς. Όλα αυτά προς το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Για νωρίτερα ούτε λόγος.

Εχουμε ξεμείνει από διάθεση;

Nαι.

Nυστάζουμε νωρίς και δεν αντέχουμε πια τη φάση after carnival party;

Nαι.

Καρναβαλιζομαστε ακόμα;

Οχι.

Δεν μας αντιπροσωπεύει πια η ατάκα "Είμαστε τρελοί εμείς οι πατρινοί" ;

Καθόλου όμως.

Σκίστηκε η στολή και μπάλωμα δεν παίρνει.

Εσύ που θα πεις "Καρναβάλι φέτος είναι σαν να μην υπάρχει", δίκιο έχεις.

Οι δεκάδες αμφιέσεις μέσα στη ντουλάπα σου από τα περασμένα, εκεί θα μείνουν παλιέ, ορκισμένε καρναβαλιστή που όργωνες τους δρόμους και δεν έλειπες από τους άσπρους, μαύρους και κόκκινους χορούς.

Τα άνθινα άρματα, τα κέρινα αυγά και τα γεμάτα κουτιά σοκολάτες έμειναν ανάμνηση που δεν την έχει σβήσει ακόμα ο χρόνος.

Γυρίζει πάντα πίσω το μυαλό.

Ηταν τη δεκαετία του '90 που χορέψαμε Λαμπάντα και τραγουδήσαμε το περίφημο "Πατρινό Καρναβάλι για πάντα". Τότε που η πρωτεύουσα του κεφιού κατακλυζόταν από εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες. Ενθουσιασμός, ζωντάνια, αστείρευτη έμπνευση, ευρηματικότητα, παιχνίδι, παντομίμα και ατελείωτες ώρες ακούραστης ορθοστασίας κάτω από το πατάρι της πλατείας Γεωργίου.

Υστερα η τελευταία φορά που κατηφορίσαμε τη Γούναρη. Και μετά τα χρόνια πέρασαν. Και όλα άλλαξαν.

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ξέφτισε ο θεσμός.

Μας το είπαμε, το καταλάβαμε. Ομως "παίζει" καρναβάλι και μας παρασύρει. Είναι η αφορμή.

Ετσι το έχουμε εμείς οι πατρινοί. Είναι αυτό το αποκριάτικο κομμάτι που μας δένει με τον τόπο μας.

Η Πάτρα για όλους εμάς που τη ζήσαμε στα καρναβαλικά καλύτερα της, ανοίγει πάλι τα φτερά της και παραμένει η "Καρναβαλούπολη της Ελλάδας", όπως την αποκαλούσε ο αείμνηστος Άλκης Στέας.

Περάστε από τη γωνία που ο πιερότος παίρνει αγκαλιά το ντόμινο, τα καπέλα μπερδεύονται με τις μάσκες και η πριγκίπισσα κλείνει το μάτι στο βάτραχο. Και διασκεδάστε το γιατί χανόμαστε.

Με ατελείωτες δόσεις Que te la Pongo, κάτω από την πολύχρωμη βροχή του κομφετί, ευτυχείτε και συνεχίστε να χορεύετε!

Δ. Κρ.