"Δεν στάθηκα τελικά άξιος για τίποτα". Ρίγος προκαλούν οι έξι λέξεις από το σημείωμα που άφησε ο 44χρονος.
Διαβάζεις τη φράση ξανά και ξανά κι ύστερα κομμάτια του ρεπορτάζ. Έκανε βουτιά θανάτου από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του, στην οδό Καρπασίας, στην Πάτρα. Άφησε πίσω του σύζυγο και ένα 19χρονο παιδί. Δεν είχε εκμυστηρευτεί σε κανέναν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που φαίνεται να αντιμετώπιζε. Κανείς από το φιλικό περιβάλλον του δεν είχε αντιληφθεί τον τελευταίο καιρό κάτι περίεργο στη συμπεριφορά του.
Κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις, αρχίζεις να μετράς ανθρώπους που έγραψαν το τέλος τους. "Αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα". "Δεν μπορούσε να πληρώσει το δάνειο". "Τον έπνιξαν τα χρέη", διάβασες στους τίτλους.
Έμεναν δίπλα μας, σε μια κοντινή περιοχή, λίγο πιο μακριά. Και κάπως έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, σκανάρεις στο μυαλό σου τα περιστατικά που διάβασες τις τελευταίες 10 ημέρες. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα.
Ανθρωποι που ζούσαν ανάμεσα μας, νοικοκύρηδες στις καλές μας εποχές.
"Ένας εφιάλτης που δεν έχει τέλος", σκέφτεσαι.
Ξέρεις τι τους ενδιαφέρει αυτούς τους πως τους είπαμε;
Ελα, εκείνους που παίρνουν την καρέκλα; Πρωθυπουργούς, υπουργούς, κυβερνητικούς; Κάπως έτσι δεν τους λένε;
Να πιάσουν τους στόχους. Δεν τους νοιάζουν οι ανθρώπινες ζωές. Ούτε η μάνα που θρηνεί τον γιο της, η γυναίκα που έχασε τον άντρα της, το παιδί που θα μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Οι οικονομικοί στόχοι είναι πάνω από τον άνθρωπο, πιο πάνω από τη ζωή.
Για εσένα που έφυγες μόνο μία σκέψη.
Δεν φταις εσύ που γονάτισες. Που έπεσες και δεν μπόρεσες να σηκωθείς ξανά.
Φταίνε εκείνοι που σε λύγισαν. Που σε ποδοπάτησαν και κουρέλιασαν την αξιοπρέπεια σου. Σου πέρασαν τη θηλιά στο λαιμό και κάθε μέρα την έσφιγγαν όλο και πιο πολύ. Μέχρι που σταμάτησες να αναπνέεις. Γιατί για να έρθει η ...ανάπτυξη έπρεπε να θυσιαστείς εσύ και πολλοί άλλοι σαν κι εσένα.
Δ. Κρ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου