Συγχώρεσέ με Ρωσία, και θα σε συγχωρήσω κι εγώ...


"Είμαι Ρωσίδα της Ουκρανίας. Μετά τις 16 Ιανουαρίου ένιωθα εξτρεμίστρια. Μετά τις 20 Φεβρουαρίου ένιωθα μέλος συμμορίας. Και τώρα, νιώθω Ουκρανή.

Δεν ξέρω πώς έφτασα να νιώθω έτσι, ένα γλυκόπικρο αίσθημα: ποια από τις δύο χώρες άρχισα να αισθάνομαι ως πατρίδα μου.
Η Ουκρανία είναι η χώρα που γεννήθηκα. Τα ρωσικά είναι η μητρική μου γλώσσα. Ας με σώσει ο Πούσκιν. Ας με σώσει από τη θλίψη και τη λύπη. Ο Πούσκιν, όχι ο Πούτιν.
Είμαι ρωσίδα Ουκρανή, εξτρεμίστρια, μέλος συμμορίας και εθνικίστρια. Και είμαι περίεργη να μάθω με ποιο συναίσθημα θα με πυροβολήσει ένας Ρώσος στρατιώτης; Με αίσθημα αμφιβολίας, βαθιάς ικανοποίησης, λύπης που πρόδωσα τη Μεγάλη Ρωσία;
Συγχώρεσέ με Ρωσία και θα σε συγχωρήσω κι εγώ. Συγχώρεσέ με να γράφω βιβλία στα ρωσικά, να διαβάζω και να αγαπώ στα ρωσικά. Συγχώρεσέ με που θα συνεχίσω να ονειρεύομαι, να σκέπτομαι και να λυπάμαι στα ρωσικά. Οι στρατιώτες σου θα έρθουν να με απαλλάξουν από τις λύπες μου.
Ενα πράγμα είναι δύσκολο: να σκοτώσετε αυτούς που μιλάνε την ίδια γλώσσα με σας. Τώρα έχετε τη μοναδική ευκαιρία να το κάνετε.
Συγχώρεσέ με Ρωσία, αλλά τα μέλη συμμοριών δεν ήρθαν για μας. Δεν ήρθαν για να εκδικηθούν μετά τον πόλεμο. Πέθαναν εδώ, στη Δυτική Ουκρανία, για τα εδάφη τους, για τη γλώσσα τους, για το δικαίωμά τους να είναι ελεύθεροι. Και σχεδόν όλοι πέθαναν.
Ετσι, θα αναγκαστείτε να μας σκοτώσετε. Τους Ρώσους της Ουκρανίας, καθώς και αυτούς που σήμερα φωνάζουν «Ρωσία, Ρωσία!». Με σφαίρα είναι ηλίθιο, με γκλομπ είναι πιο έξυπνο. Ενα κομμάτι ξύλο έχει μεγαλύτερη εφυία, ειδικά όταν πέφτει στα κατάλληλα χέρια.

Εχετε τόσο καλά χέρια και θέλετε να μας ωθήσετε σε εμφύλιο; Θα δημιουργήσετε μια Οσετία. Και θα την αναγνωρίσει αμέσως η Δημοκρατία της Nauru...
Ξέρετε, θεωρώ αδελφούς πολλούς λαούς. Ανάμεσά τους είναι αλήτες και ακαδημαϊκοί, ιδιοφυείς και καριερίστες, τρελοί και ελίτ. Οι εθνότητες είναι τόσο πολύχρωμες. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν καλά καλά ποιοί είναι οι πανάρχαιοι πρόγονοί τους.
Δεν θα το πιστέψετε αλλά ορισμένοι κάτοικοι του Ντονέτσκ είναι έτοιμοι να συναντήσουν τις ομάδες των παρτιζάνων και να πολεμήσουν για την Ουκρανία. Και η μπουρζουαζία, η οποία τις τελευταίες ημέρες ήταν άφαντη, τώρα είναι έτοιμη να αγοράσει όπλα. Μερικά κλεμμένα, από τους Ρώσους.
Λυπάμαι γιατί ορισμένοι από αυτούς που κατηγορούσα, ήπιαν μερικά ποτηράκια βότκα και βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας «Δεν θα παραδοθούμε στον εχθρό!»

Δεν θα παραδοθούν, ναι. Συγχώρεσέ με Ρωσία αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θέλεις να παραδώσουν τις Στέπες της Ουκρανίας.
Είναι δύσκολο να στο εξηγήσω αλλά το Ντονέτσκ είναι οι άνθρωποί μου, η Ουκρανία είναι η χώρα μου. Και αν θέλεις να με σκοτώσεις γι'αυτό, ποιός θα μιλάει μετά ρωσικά μαζί σου;
Συγχώρεσέ με Ρωσία. Και θα σε συγχωρήσω κι εγώ. Γιατί ξέρω ότι οι Ρώσοι δεν είναι πλαστικές κούκλες, είναι άνθρωποι τους οποίους εσύ δεν βλέπεις, όπως δεν βλέπεις και την Ουκρανία. Το να μη βλέπεις την Ουκρανία είναι οδυνηρό. Ρώτα τον Γιανουκόβιτς πώς καταλήγει αυτό.
Υπάρχει και κάτι άλλο: Θέλω να διαδηλώσω για τη χώρα μου και εναντίον του πολέμου.
Υπάρχει ένας κανόνας στο Maidan: Οταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, όταν είσαι φοβισμένος, όταν η διάθεση είναι χάλια, τραγούδησε τον ύμνο. Ο Υμνος της Ουκρανίας είναι πολύ καλός για να διώχνει τους δαίμονες. Δοκίμασέ το. «Η Ουκρανία δεν πέθανε ακόμη, η δόξα και η ελευθερία της...»."


Επιστολή της Elena Styazhkina, στο OstroV., στις 2 Μαρτίου, 2014
Δημοσιεύτηκε euromaidanpr.wordpress.com


Σχόλια